Εικών: Ταβέρνα Viking με Ale

Η ταβέρνα λάμπει με μια οικεία ζεστασιά, ένας χώρος όπου η πέτρα και το ξύλο αποπνέουν ιστορίες αμέτρητων νυχτών συντροφικότητας, γέλιου και σοβαρών όρκων. Βαριά ξύλινα δοκάρια εκτείνονται από πάνω, με τις ίνες τους σκουρόχρωμες από την ηλικία και τον καπνό, ενώ οι χοντροκομμένοι πέτρινοι τοίχοι αγκαλιάζουν την αίθουσα σε ένα προστατευτικό κέλυφος, προστατεύοντάς την από το τσουχτερό κρύο του κόσμου πέρα από αυτό. Στο προσκήνιο, το κεντρικό σημείο αυτής της κοινής συγκέντρωσης λάμπει: μια σειρά από περίτεχνα σκαλισμένα ξύλινα δοχεία, των οποίων οι επιφάνειές είναι διακοσμημένες με συνυφασμένους κόμπους που μιλούν τόσο για καλλιτεχνία όσο και για πολιτιστική υπερηφάνεια. Κάθε δοχείο ξεχειλίζει από αφρώδη μπύρα, το κεχριμπαρένιο υγρό από κάτω πιάνει αμυδρές λάμψεις φωτός, οι μικροσκοπικές φυσαλίδες του ανεβαίνουν σταθερά στην κρεμώδη επιφάνεια. Αυτά δεν είναι απλώς ποτήρια, αλλά σύμβολα ταυτότητας, φτιαγμένα με ευλάβεια και χρησιμοποιούνται με ίσο σεβασμό στην πράξη της κοινής κατανάλωσης.

Πίσω τους, η σκηνή επεκτείνεται σε μια συγκέντρωση ανδρών των οποίων η παρουσία ενσαρκώνει το πνεύμα της εποχής. Τέσσερις πολεμιστές Βίκινγκ κάθονται σε στενό κύκλο, με τους βαριούς μανδύες τους από γούνα και μαλλί τυλιγμένους γύρω από τους ώμους τους, προστατεύοντάς τους από τα ρεύματα αέρα που γλιστρούν μέσα από τις ρωγμές στην παλιά αίθουσα. Τα φθαρμένα πρόσωπά τους φωτίζονται από το ζεστό τρεμόπαιγμα της φωτιάς της εστίας, η χορευτική της λάμψη να αποτυπώνει τα περιγράμματα των γενειάδων τους, τα ρυτιδωμένα φρύδια τους και την ένταση των ματιών τους καθώς μιλούν με χαμηλό αλλά δυνατό τόνο. Τα χέρια τους ακουμπούν σταθερά στο τραπέζι ή στα βάζα της κούνιας, με κινήσεις σκόπιμες και χωρίς βιασύνη. Η συζήτηση δεν είναι ασήμαντη. κουβαλάει το βάρος της ζωής τους, ίσως αφηγούμενη μάχες που δόθηκαν, ταξίδια που έκαναν σε φουρτουνιασμένες θάλασσες ή σχέδια για μελλοντικές προσπάθειες. Κάθε λέξη υπογραμμίζεται από τον άρρητο δεσμό μεταξύ τους, που ενισχύεται από κοινές δυσκολίες και σφραγίζεται σε αμέτρητες νύχτες σαν κι αυτή.

Στο βάθος, η ταβέρνα αποκαλύπτει περισσότερο τον χαρακτήρα της. Στιβαρά δρύινα βαρέλια είναι στοιβαγμένα κατά μήκος των πέτρινων τοίχων, με τις καμπύλες πλευρές τους να λάμπουν απαλά στο αμυδρό φως, γεμάτα με πολύτιμη μπύρα, αποτέλεσμα προσεκτικής ζυθοποίησης και υπομονής. Ανάμεσά τους, τα ράφια φέρουν τα πλούτη της ζυθοποιίας: αποξηραμένα βότανα, τσαμπιά λυκίσκου και άλλα συστατικά που συλλέγονται από τα χωράφια και τα δάση. Αυτά είναι τα εργαλεία της τέχνης του ζυθοποιού, συστατικά που μετασχηματίζονται μέσα από τη γνώση που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Η παρουσία τους τονίζει ότι αυτή η αίθουσα δεν είναι απλώς ένα μέρος για να πιει κανείς, αλλά και ένας χώρος για να τιμήσει την τέχνη που στηρίζει τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα.

Ο φωτισμός, απαλός και μελαγχολικός, φαίνεται να προέρχεται αποκλειστικά από φυσικές πηγές - η φωτιά στη μεγάλη πέτρινη εστία και το περιστασιακό τρεμόπαιγμα του φωτός του φακού που ρίχνει κεχριμπαρένιες αποχρώσεις σε τραχύ ξύλο και γούνα. Οι σκιές πέφτουν βαθιά, δημιουργώντας θύλακες μυστηρίου, αλλά το φως πάντα βρίσκει τον δρόμο του προς τα πρόσωπα των ανδρών και τα ποτήρια μπροστά τους, υπογραμμίζοντας τη σημασία της συντροφικότητας και του ποτού. Η συνολική παλέτα της σκηνής, πλούσια σε καφέ, χρυσά και απαλά πράσινα, αντανακλά έναν κόσμο βασισμένο στη γη, έναν κόσμο όπου η απλότητα και η αυθεντικότητα εκτιμώνται πάνω απ' όλα.

Αυτό είναι κάτι περισσότερο από μια απλή σκηνή σε ταβέρνα. Είναι ένα πορτρέτο μιας εποχής όπου η κοινότητα ήταν επιβίωση, όπου η συγκέντρωση γύρω από τη φωτιά με έμπιστους συντρόφους και το μοίρασμα μπύρας που παρασκευαζόταν από τη γη κάποιου ήταν μια πράξη ενότητας και συνέχειας. Κάθε σκαλιστό δοχείο, κάθε γουλιά αφρώδους μπύρας, κάθε λέξη που ανταλλάσσεται στο τραπέζι είναι μέρος μιας τελετουργίας τόσο παλιάς όσο και οι ίδιοι οι Βίκινγκς: η επιβεβαίωση των δεσμών, η τιμή της παράδοσης και ο εορτασμός της ζωής σε έναν κόσμο ταυτόχρονα σκληρό και όμορφο.

Η εικόνα σχετίζεται με: Λυκίσκος στην παρασκευή μπύρας: Viking