تصویر: ذخیره سازی هاپ سازماندهی شده

درون یک انبار با دقت نگهداری شده، ردیف‌هایی از قفسه‌های فلزی براق با نظم کامل به سمت بیرون امتداد یافته‌اند و هر قفسه با خوشه‌های مرتبی از مخروط‌های رازک تازه برداشت شده پوشیده شده است. مخروط‌ها به رنگ سبز درخشان هستند، براکته‌های لایه لایه آنها محکم به هم چسبیده‌اند و هر کدام شبیه یک جواهر طبیعی هستند که با زیبایی و هدف طراحی شده‌اند. دقت چیدمان آنها نه تنها نشان‌دهنده کارایی، بلکه نشان‌دهنده احترام به اهمیت آنها در فرآیند دم کردن نیز می‌باشد. هر رازک از نظر کمال یکسان به نظر می‌رسد، اما با بررسی دقیق‌تر، هر مخروط دارای تغییرات ظریفی در اندازه و بافت است که یادآور زندگی ارگانیکی است که از آن سرچشمه می‌گیرند. محیط تمیز و کنترل شده است، هوا خنک و ثابت است تا مخروط‌ها را در بهترین حالت خود نگه دارد و تضمین کند که غدد ظریف لوپولین آنها تا لحظه‌ای که برای انتقال تلخی و عطر خاص خود به آبجو فراخوانده می‌شوند، دست نخورده باقی می‌مانند.

نورپردازی در اینجا ملایم و پراکنده است و درخشش ملایمی ایجاد می‌کند که درخشش طبیعی رازک‌ها را برجسته می‌کند. این نورپردازی، عمق رنگ آنها را از لبه‌های روشن‌تر و تقریباً لیمویی گرفته تا سایه‌های زمردی عمیق‌تر در پایه برگچه‌ها، برجسته می‌کند. سایه‌ها به آرامی در زیر هر مخروط قرار می‌گیرند و بر فرم‌های گرد آنها تأکید می‌کنند و حس ریتم را در ردیف‌ها ایجاد می‌کنند، تقریباً مانند پژواک بصری نظمی که این فضا را تعریف می‌کند. پرسپکتیو کمی مرتفع عکس به بیننده اجازه می‌دهد تا صحنه را طوری ببیند که انگار در مقابل آن ایستاده است و حسی از مقیاس و غوطه‌وری را القا می‌کند. نتیجه، فضایی آرام، کارآمد و تقریباً مراقبه‌ای است - محیطی که در آن زمان کند می‌شود و تمرکز صرفاً بر حفظ کیفیت است.

این انبار چیزی بیش از یک انبار است؛ بلکه حلقه‌ای حیاتی در زنجیره‌ی دم‌آوری آبجو است. مخروط‌هایی که در اینجا آرمیده‌اند، نمایانگر ساعت‌های بی‌شماری از کشت، مراقبت و برداشت در مزارع رازک هستند که اکنون به مرحله‌ای منتقل شده‌اند که باید از طول عمر و قدرت آنها محافظت شود. نگهداری مناسب ضروری است، زیرا رازک‌ها ذاتاً ظریف هستند و در صورت قرار گرفتن در معرض گرما، نور یا اکسیژن، مستعد از دست دادن عطر و تلخی خود می‌باشند. با این حال، در این اتاق خنک و کم‌نور، آنها در شرایط بهینه استراحت می‌کنند و روغن‌های اساسی و رزین‌های آنها طوری حفظ شده است که گویی خود زمان به حالت تعلیق درآمده است. این مکان انتظار است، جایی که کار طبیعت متوقف می‌شود تا زمان پیوستن به آب، مالت و مخمر در کتری آبجوساز فرا برسد.

حال و هوای درون صحنه، علم را با هنر متعادل می‌کند. قفسه‌های صنعتی و نظم و ترتیب، از دقت و شیوه‌های کشاورزی مدرن حکایت دارند، در حالی که خود مخروط‌ها، سنتی باستانی را مجسم می‌کنند، سنتی که به قرن‌ها پیش برمی‌گردد، زمانی که رازک برای اولین بار به ماده‌ی تعیین‌کننده‌ی آبجو تبدیل شد. در اینجا، این دو جهان به طور یکپارچه در کنار هم قرار گرفته‌اند و با تعهد مشترک به کیفیت، متحد شده‌اند. بیننده تقریباً می‌تواند عطر مست‌کننده‌ای را که اگر یک مخروط بین انگشتان له شود، متصاعد می‌شود، تصور کند و نت‌های تیز و رزینی کاج، مرکبات یا ادویه را بسته به نوع آن آزاد کند. با این حال، رازک‌ها دست نخورده باقی می‌مانند و با دقت محافظت می‌شوند تا زمانی که طعم‌هایشان به کیمیاگری دم‌آوری احضار شود. به این ترتیب، تصویر صرفاً یک انبار را به تصویر نمی‌کشد؛ بلکه حس انتظار، نویدی که در حالت تعلیق نگه داشته شده است، در انتظار دستان مناسب و لحظه‌ی مناسب برای تبدیل این مخروط‌های سبز پر جنب و جوش به چیزی بسیار بزرگتر - یک لیوان آبجوی زنده با عطر، طعم و تاریخ - را منتقل می‌کند.

تصویر مربوط به: رازک در آبجوسازی: پاسیفیک جید