تصویر: Saaz رازک و گلدن لاگر

این عکس، جشنی هماهنگ از سنت دم‌آوری، هنر و طبیعت را ارائه می‌دهد که مواد اولیه را با شکل نهایی‌شان در یک ترکیب واحد و زیبا متحد می‌کند. در مرکز، یک لیوان بلند لاله‌شکل پر از یک آبجوی لاگر طلایی قرار دارد که سطح آن با کفی ضخیم و خامه‌ای که با افتخار از لبه بالا می‌رود، پوشانده شده است. خود آبجو با شفافیتی صیقلی می‌درخشد و جریان‌های جوشان حباب‌ها به طور مداوم از پایه بالا می‌روند و هنگام بالا آمدن، نور گرم محیط را به خود جذب می‌کنند. این جوشش، تازگی و سرزندگی را منتقل می‌کند و جرعه‌ای ترد و با طراوت را تداعی می‌کند که شیرینی مالت را با ظرافت رازک متعادل می‌کند. رنگ طلایی با گرما می‌درخشد و قلب یک آبجوی لاگر به سبک چک را تداعی می‌کند، جایی که رازک‌های ساز، شخصیت ظریف اما غیرقابل انکار خود را به آن می‌دهند.

در کنار شیشه، دسته‌ای از مخروط‌های رازک تازه برداشت شده‌ی Saaz روی میز چوبی روستایی قرار دارد. برگچه‌های سبز کاغذی آنها در لایه‌های محکم و پیچیده‌ای روی هم قرار گرفته‌اند و رگه‌های ضعیفی از لوپولین زرد در داخل آنها قابل مشاهده است. این مخروط‌ها سرزندگی را از خود ساطع می‌کنند و شکل آنها یادآور ریشه‌های کشاورزی آبجوسازی است، مزارعی که ردیف‌هایی از تاک‌ها در زیر نور خورشید به سمت آسمان کشیده شده‌اند. بافت و رنگ رازک‌ها کاملاً با شفافیت طلایی آبجو در تضاد است و نمادی از تبدیل ماده گیاهی فروتن به چیزی تصفیه شده و جشن‌آلود است. نگاه کردن به مخروط‌ها، تصور عطر تند، گیاهی و گلی آنها است که وقتی با دقت به فرآیند دم کردن اضافه می‌شوند، مشخصات معطر آبجو را تعریف می‌کنند.

پس‌زمینه، که به آرامی محو شده است، صحنه را با نشانه‌های جاودانه سنت دم‌آوری آماده می‌کند. درخشش کم‌رنگ یک کتری مسی چشم را به خود جلب می‌کند، شکل گرد آن با زنگار استفاده می‌درخشد، در حالی که خطوط سایه‌دار بشکه‌های چوبی، تداعی‌گر ذخیره‌سازی و بلوغ هستند. این دو در کنار هم، حسی از تداوم را برمی‌انگیزند و صحنه را نه تنها در لحظه حالِ لذت، بلکه در شیوه‌های قرن‌ها پیش که چنین لذتی را ممکن می‌سازند، استوار می‌کنند. نورپردازی، طلایی و طبیعی، این حس میراث را تقویت می‌کند و صحنه را در گرمایی غرق می‌کند که هم رنگ آبجو و هم تُن مسی ظروف دم‌آوری را منعکس می‌کند.

اینجا تعادلی بین ظرافت و روستایی بودن، بین ظرافت و خاکی بودن وجود دارد. لیوان آبجو، صیقل داده شده و جوشان، مظهر دقت آبجوساز است: تخمیر کنترل‌شده، زمان‌بندی دقیق افزودن رازک و تسلط بر تکنیک. رازک‌های کنار آن، که هنوز خام و تغییر شکل نیافته‌اند، ما را به یاد زمین و چرخه‌های آن، به یاد برداشتی که هر ساله این مخروط‌ها را در فصل کوتاه رسیدنشان به ارمغان می‌آورد، می‌اندازند. این هم‌نشینی قدرتمند است - هم هنر دم کردن و هم اتکای آن به فرآیندهای طبیعی را برجسته می‌کند.

این عکس در اصل ادای احترامی به رازک Saaz و نقش تعیین‌کننده آن در دم‌آوری لاگر است. برخلاف گونه‌های مدرن و جسورانه‌تر که به خاطر طعم میوه‌های گرمسیری یا مرکبات شناخته می‌شوند، Saaz ظریف، زیبا و محدود است. این نوشیدنی ادویه‌ای خاکی، گل‌های ظریف و کیفیت گیاهی ملایمی را ارائه می‌دهد که وقتی با مالت کم‌رنگ ترکیب می‌شود، تعادل و قابلیت نوشیدن را ایجاد می‌کند که مشخصه آبجوهای پیلنر و لاگر چک است. این ظرافت در ترکیب عکس نیز منعکس شده است، جایی که هیچ چیز جلب توجه نمی‌کند، اما همه چیز به یک کل منسجم و جذاب کمک می‌کند. کف روی آبجو، حباب‌های درون آن، مخروط‌های بافت‌دار و پس‌زمینه گرم، همه در یک وعده حسی ترکیب می‌شوند: انتظار یک جرعه ترد، تمیز اما پیچیده، عمیقاً طراوت‌بخش اما ریشه در قرن‌ها میراث دم‌آوری.

در نهایت، این تصویر چیزی بیش از یک جفت ساده‌ی رازک و آبجو را منتقل می‌کند. این تصویر داستانی از مکان و زمان را روایت می‌کند - از مزارع رازک در بوهمیا، از کارخانه‌های آبجوسازی که در مس و بلوط غوطه‌ور بودند، از نسل‌هایی از آبجوسازانی که ارزش خویشتن‌داری و تعادل را درک می‌کردند. این تصویر بیننده را نه تنها به دیدن، بلکه به تصور کردن نیز دعوت می‌کند: عطر رازک تازه خرد شده، خنکی لیوان در دست، طعم آبجوی لاگر که در آن هر عنصر - مالت، مخمر، آب و رازک - با هماهنگی در کنار هم قرار می‌گیرند. با انجام این کار، به ما یادآوری می‌کند که هر آبجوی عالی هم یک محصول و هم یک فرآیند است، یک برداشت کشاورزی که از طریق هنر و صنعت به چیزی ماندگار و جشن‌آفرین تبدیل شده است.

تصویر مربوط به: رازک در دم کردن آبجو: Saaz