Afbeelding: De Tarnished confronteert de Black Blade Kindred

Deze afbeelding presenteert een confrontatie tussen donkere fantasy, weergegeven in een meer naturalistische, schilderachtige stijl. De toon is zwaar, sfeervol en filmisch – veel minder gestileerd dan eerdere versies. In plaats van aan te voelen als animatiestills, doet het kunstwerk denken aan een olieverfschilderij, met gecontroleerde penseelzachtheid, natuurlijke lichtverspreiding en een geaard gevoel van gewicht en schaal. De camera is verder naar achteren getrokken, waardoor beide figuren duidelijk te zien zijn in een desolate uitgestrektheid van een verwoeste woestenij.

De Geteerde staat linksonder op de voorgrond, gedeeltelijk afgewend van de toeschouwer, midden in een opmars, alsof hij vastbesloten is de afstand te verkleinen ondanks de overweldigende dreiging voor hen. Hun harnas lijkt op dat van het Zwarte Mes, nu realistisch weergegeven: geruwde leren platen, stiksels, verweerde slijtage, door modder verdonkerde zomen. Regendruppels spatten over hun mantel en schouderstukken, waardoor de stof doorweekt raakt en zwaarder aan het lichaam kleeft. In één hand houdt de Geteerde een dunne dolk vast, in de andere een langer lemmet dat laag en schuin naar voren wordt gehouden, klaar om toe te slaan. De pose geeft eerder beweging en paraatheid weer dan een statische pose – één voet graaft zich in de natte aarde voor grip, de schouders bewegen met een voorwaartse intentie.

Hoog boven hen uit torent de Black Blade Kindred uit – onmogelijk lang, skeletachtig en afschuwelijk. De botten zijn niet bleek, maar pikzwart, gepolijst als vulkanisch gesteente en subtiel glinsterend in het schemerige licht. De torso is nog steeds omhuld met vergane pantserplaten, roestnaden en gebroken door de tijd. De oppervlaktetextuur van het pantser lijkt op geoxideerd ijzer, verdonkerd door eeuwen van blootstelling en dood. Daaronder zijn sporen van ribstructuur en schaduwrijke holtes nauwelijks zichtbaar. De ledematen, blootgelegd en skeletachtig, zijn lang en scherp, wat het verontrustende gevoel van onnatuurlijke lengte en reikwijdte geeft. De schedel is gehoornd en hol, met ogen die een hels rood oplichten tegen het grijs van de storm.

Vleugels strekken zich achter het wezen uit in enorme, drukkende bogen – zware, vleermuisachtige membranen, gegroefd door ouderdom en weersinvloeden. Hun randen zijn gerafeld, de onderste banden afgescheurd tot erosieve franjes. Regen verzamelt zich in strepen langs hun structuur en vangt en reflecteert zwak blauwgrijs licht dat door dichte onweerswolken boven hun hoofd wordt gefilterd.

De Kindred hanteert twee enorme wapens: een lang, zwart grootzwaard in de rechterhand, recht geslepen maar gebarsten en versleten, en in de linkerhand een zwaarder, goudgerand lemmet – deels zeis, deels grootzwaard, gevlekt en dof van ouderdom. De oriëntatie van de wapens impliceert actie: de lemmeten zijn naar voren gericht, alsof ze midden in een slag zitten of op het punt staan te botsen.

De omgeving versterkt de grimmige toon van het tafereel. De grond is van modder en gebroken steen, regen verzamelt zich in ondiepe kuilen, vochtig mos overwoekert fragmenten van oude ruïnes. De horizon vervaagt tot mist en asnevel, met grillige silhouetten van ingestorte pilaren en kale bomen die als grafstenen tussen het dode land staan. Het hele palet neigt naar diepe grijstinten, koele groentinten, onverzadigde bruintinten – slechts onderbroken door stalen highlights en het duivelsrood van de ogen van de Kindred.

De compositie legt een moment van spanning vast, niet als filmisch spektakel, maar als brute realiteit. De Tarnished neemt het op tegen een veel grotere en oudere tegenstander. Toch is er beweging, geen verlamming – geheven zwaarden, voeten op de grond, gespreide vleugels, regen die de ruimte ertussen snijdt. Eén enkel beeld van een strijd die in triomf of in vernietiging zou kunnen eindigen.

De afbeelding is gerelateerd aan: Elden Ring: Black Blade Kindred (Forbidden Lands) Boss Fight