Εικών: Υποκατάστατα λυκίσκου νεκρή φύση

Η εικόνα παρουσιάζει μια ζωντανή νεκρή φύση που μοιάζει διαχρονική και σύγχρονη, ένα προσεκτικά σκηνοθετημένο ταμπλό που τιμά την εφευρετικότητα των παραδόσεων ζυθοποιίας πριν και μετά την κυριαρχία του λυκίσκου. Με την πρώτη ματιά, η προσοχή του θεατή τραβιέται στο πρώτο πλάνο, όπου μια άφθονη συλλογή από αποξηραμένα βότανα, μπαχαρικά και βοτανικούς θησαυρούς έχουν τοποθετηθεί με ακρίβεια και καλλιτεχνία. Κάθε στοιχείο κουβαλάει μαζί του μια μοναδική ιστορία γεύσης και αρώματος: δεντρολίβανο με τα βελονοειδή φύλλα του, που αποπνέουν μια πεύκη οξύτητα· θυμάρι με τα ντελικάτα κλαδάκια του, που ψιθυρίζουν χώμα και ξύλο· μούρα αρκεύθου, σκούρα και λαμπερά, που απελευθερώνουν μια ρητινώδη γεύση εσπεριδοειδών· και λεπτές μπούκλες φλούδας εσπεριδοειδών, φωτεινές στο φόντο της πιο ήπιας παλέτας, που υπόσχονται λάμψεις ζεστασιάς και οξύτητας. Αυτά τα συστατικά βρίσκονται σε απαλή αταξία, τοποθετημένα όχι σε άκαμπτη σειρά αλλά με τρόπο που δίνει την αίσθηση οργανικού και ζωντανού, σαν να έχουν μόλις συλλεχθεί από το σακουλάκι ενός συλλέκτη ή από τον κήπο ενός ζυθοποιού λίγες στιγμές πριν τα βάλετε στον βραστήρα.

Προχωρώντας προς τη μέση οδό, η νεκρή φύση βαθαίνει σε πολυπλοκότητα. Εδώ, ο θεατής συναντά ένα σύνολο πιο αντισυμβατικών πικρών παραγόντων, ο καθένας αποδιδόμενος με ρουστίκ αυθεντικότητα. Η ρίζα πικραλίδας, η καμπυλωτή, στριμμένη μορφή της, μιλάει για άγρια χωράφια και ανθεκτικότητα, φέρνοντας μαζί της την υπόσχεση της γήινης πικράδας μόλις βράσει. Η ρίζα κιχωρίου, πιο σκούρα και πιο απαλή, υποδηλώνει καβουρδισμένες νότες, αυτές που υπονοούν τόσο πικράδα όσο και μια διακριτική γλυκύτητα. Η ρίζα γλυκόριζας προσθέτει μια άλλη διάσταση - ξυλώδη, ινώδη, αλλά και εμποτισμένη με μια απαλή γλυκύτητα που εξισορροπεί την φαρμακευτική της οξύτητα. Αυτές οι ρίζες και οι φλοιοί παρουσιάζονται με τρόπους που αναδεικνύουν τις φυσικές τους ανωμαλίες, υπενθυμίζοντας στον θεατή ότι η ζυθοποιία έχει να κάνει τόσο με τον πειραματισμό με τα ακατέργαστα δώρα της γης όσο και με την παράδοση. Μαζί, σχηματίζουν μια παλέτα γεύσεων που θυμίζουν μια εποχή που οι ζυθοποιοί βασίζονταν στο σιτάρι - μείγματα βοτάνων και ριζών - πολύ πριν ο λυκίσκος γίνει το παγκόσμιο πρότυπο.

Το φόντο, αν και ελαφρώς θολό, προσδίδει στη σκηνή μια αγκυροβολημένη παρουσία. Ένα τοπίο αναδύεται, όχι με έντονη εστίαση αλλά με υπαινιγμό - μια κυματιστή εξοχή γεμάτη με ζεστό φως. Η εντύπωση είναι από χωράφια, φράκτες και ίσως μακρινά δάση, μέρη όπου αυτά τα βότανα θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν φυσικά. Η επιλογή να αποδοθεί το φόντο με αυτόν τον τρόπο τονίζει την προέλευση των συστατικών, γειώνοντας τη νεκρή φύση στο ευρύτερο πλαίσιο του φυσικού κόσμου. Είναι σαν το ίδιο το τοπίο να υπενθυμίζει απαλά στον θεατή ότι αυτά τα μπαχαρικά και τα βότανα δεν είναι απλώς εμπορεύματα αλλά ζωντανά όντα, που κάποτε αναπτύσσονταν στο έδαφος και το φως του ήλιου, και τώρα βρίσκουν ανανεωμένη ζωή στην αλχημεία της ζυθοποιίας.

Ο φωτισμός συνδέει ολόκληρη τη σύνθεση, αποπνέοντάς την με ζεστασιά και μια σχεδόν χρυσή λάμψη. Αναδεικνύει τις πλούσιες υφές - τα ζαρωμένα φύλλα του θυμαριού, την απαλή λάμψη των καρπών αρκεύθου, τις ινώδεις κλωστές της ρίζας - και ρίχνει απαλές σκιές που προσθέτουν βάθος και οικειότητα. Αυτό το φως θυμίζει ένα παραδοσιακό ζυθοποιείο, όπου το τρεμοπαίζει φως της φωτιάς φώτιζε κάποτε παρόμοιους σωρούς από βότανα, το καθένα περιμένοντας να παίξει τον ρόλο του στη μετατροπή του νερού και των σιτηρών σε κάτι θρεπτικό και εορταστικό. Η σκηνή δονείται τόσο με ιστορία όσο και με καινοτομία: ιστορία, επειδή θυμίζει τις πρακτικές ζυθοποίησης πριν από το λυκίσκο των μεσαιωνικών και αρχαίων πολιτισμών· καινοτομία, επειδή αυτά τα ίδια συστατικά ανακαλύπτονται ξανά σήμερα από πειραματικούς ζυθοποιούς που επιδιώκουν να επεκτείνουν τα γευστικά προφίλ της σύγχρονης μπύρας.

Τελικά, η νεκρή φύση λειτουργεί ως κάτι περισσότερο από μια απλή μελέτη των συστατικών. Γίνεται ένας στοχασμός πάνω στην ίδια την παρασκευή ζυθοποιίας - στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επιδιώκουν εδώ και καιρό να αποσπάσουν γεύση, άρωμα και ισορροπία από τον φυσικό κόσμο. Η εικόνα μεταφέρει αρμονία, όχι μόνο στην προσεκτική διάταξη της μορφής και του χρώματος, αλλά και στην υπενθύμιση μιας φιλοσοφίας της παρασκευής ζυθοποιίας που εκτιμά τη δημιουργικότητα και τον σεβασμό για τη φύση όσο και για την παράδοση. Τιμώντας τα υποκατάστατα του λυκίσκου, μας υπενθυμίζει ότι η μπύρα δεν αφορούσε ποτέ ένα μόνο μονοπάτι, αλλά την ατελείωτη αλληλεπίδραση μεταξύ αυτού που προσφέρει η γη και αυτού που φαντάζεται ο ζυθοποιός.

Η εικόνα σχετίζεται με: Ο λυκίσκος στην παρασκευή μπύρας: Μπλε Βόρειος Ζυθοποιός