تصویر: اشتباهات دم کردن با ملبا هاپ

این صحنه مانند داستانی هشداردهنده درباره تعادل ظریف بین دقت و هرج و مرج در دنیای آبجوسازی آشکار می‌شود. یک چراغ سقفی سایه‌های واضحی را بر روی پیشخوان به هم ریخته می‌اندازد و عواقب چیزی را که فقط می‌توان آن را یک فاجعه آبجوسازی توصیف کرد، روشن می‌کند. در پیش‌زمینه، یک قابلمه فولادی بزرگ به پهلو افتاده است و محتویات آن - ماءالشعیر کهربایی رنگ - به صورت آبشاری چسبناک بر روی سطح تاریک و فرسوده ریخته شده است. مایع به صورت نامنظم جمع شده و پخش می‌شود و نور را به صورت رگه‌های درخشان به خود می‌گیرد، گویی که اشتباه آبجوساز را به سخره می‌گیرد. درست در کنار نشت، خوشه‌هایی از مخروط‌های رازک سبز و پر جنب و جوش ملبا پراکنده شده‌اند، برخی هنوز سالم هستند و برخی دیگر توسط ماءالشعیر له یا مرطوب شده‌اند. تازگی و نظم آنها در تضاد شدید با هرج و مرج اطرافشان است، یادآورهای خاموشی از پتانسیلی که با عجله یا بی‌تجربگی هدر رفته است.

خودِ پیشخوان پر از ابزارهای این حرفه است، هرچند اینجا بیشتر شبیه آثار باستانی دور ریخته شده به نظر می‌رسند تا ابزارآلات صنایع دستی. چرخ‌دنده‌ها، گیره‌ها و شیرها به هم ریخته‌اند، انگار که با عجله در میانه‌ی کار رها شده‌اند. سطوح آهنی آنها هایلایت‌های کدر را منعکس می‌کنند و خشونت صنعتی را تداعی می‌کنند که فقط حس بی‌نظمی را تشدید می‌کند. در همان نزدیکی، انبوهی از کتابچه‌های راهنمای دم‌آوری به طرز خطرناکی خودنمایی می‌کنند، ستون‌هایشان ترک خورده، صفحاتشان گوش‌خراش و لکه‌دار شده، و کلمه «دم‌آوری» با حروف درشت روی جلد بالایی حک شده است. با این حال، حضور آنها، که زمانی نماد راهنمایی و دانش بودند، اکنون طعنه‌آمیز به نظر می‌رسد - کتابچه‌های راهنمایی که خوانده یا سوءتفاهم شده‌اند، شاهد اشتباهاتی هستند که از غفلت یا اعتماد به نفس بیش از حد ناشی می‌شوند. سایه‌ی بلند آنها بر صحنه تقریباً قضاوت‌آمیز است، کیفرخواست خاموشی از نظریه‌ای که در عمل نادیده گرفته می‌شود.

پشت پیشخوان، سینک ظرفشویی پر از آب کف‌آلود است، نمادی از بی‌توجهی و عدم کنترل. ظروف شیشه‌ای - فلاسک‌ها، بشرها و پیمانه‌ها - پراکنده شده‌اند، برخی به طرز خطرناکی به لبه سینک چسبیده‌اند و برخی دیگر با ته‌مانده‌ها کدر شده‌اند. آب به طور پیوسته و بدون کنترل از یک لوله بیرون می‌ریزد و منعکس‌کننده مضمون گسترده‌تر اتلاف و سوءمدیریت است. پایه دم‌آوری، که نیمی از آن با لوله‌ها و شیرهای کج مونتاژ شده است، بیشتر شبیه به مجموعه‌ای از پتانسیل‌های تحقق نیافته به نظر می‌رسد تا یک دستگاه کارآمد. گویی قلب فرآیند دم‌آوری در میانه کار رها شده و تنها سردرگمی در پی آن باقی مانده است.

نورپردازی، حال و هوای اثر را تشدید می‌کند، خشن و دراماتیک، و هر ریخت و پاش، هر نقص، هر جزئیات بی‌نظمی را برجسته می‌کند. سایه‌ها در سراسر سطح امتداد می‌یابند و به صحنه تنشی تئاتری می‌بخشند، گویی بیننده در میانه یک نمایش تراژیک گیر افتاده است. گرمای نور، که در غیر این صورت می‌توانست حس دنج بودن را القا کند، در عوض تضاد بین زیبایی رازک‌ها و زشتی اشتباه را تشدید می‌کند. این اثر بی‌شباهت به نقاشی سایه روشن نیست، جایی که تعامل نور و تاریکی، شکنندگی تلاش انسان را آشکار می‌کند.

با وجود حس شکست شدید، تصویر، موجی از احتمالات را در خود نهفته دارد. خود رازک‌ها، با سرزندگی سبز روشنشان، رستگاری را تداعی می‌کنند - ماده‌ای که وقتی با احترام با آن رفتار شود، همچنان پتانسیل تبدیل مخمر به آبجویی با پیچیدگی و شخصیت را دارد. آن‌ها تجسم یک انعطاف‌پذیری آرام هستند و در برابر هرج و مرج ایستادگی می‌کنند، گویی می‌گویند که اشتباهات پایان کار نیستند، بلکه بخشی از فرآیند یادگیری هستند. صحنه کمتر درباره فاجعه و بیشتر درباره فروتنی می‌شود، به این شناخت که دم کردن آبجو به همان اندازه که به خلاقیت و آزمایش مربوط می‌شود، به صبر و توجه نیز مربوط است.

در نهایت، این صحنه، صحنه‌ی تنش بین آرزو و واقعیت است. ابزارها، دفترچه‌های راهنما و مواد اولیه، همگی به جاه‌طلبی یک آبجوساز اشاره دارند، رویایی برای خلق چیزی خارق‌العاده با رازک ملبا و روش‌های سنتی. با این حال، ریخت و پاش، کثیفی و جزئیات نادیده گرفته شده، شکنندگی آن رویا را در هنگام تزلزل نظم به ما یادآوری می‌کنند. این تصویری از سفر آبجوسازی است، نه به عنوان مسیری مستقیم به سوی تسلط، بلکه به عنوان مجموعه‌ای از اشتباهات، بازیابی‌ها و اصلاح تدریجی. مخمر ریخته شده ممکن است هرگز به آبجو تبدیل نشود، اما درسی که از خود به جا می‌گذارد - نیاز به مراقبت، برای احترام به این فرآیند - بسیار طولانی‌تر خواهد ماند.

تصویر مربوط به: رازک در دم کردن آبجو: ملبا