surati ტრადიციული ლუდსახარში ინტერიერი

ლუდსახარშის ინტერიერი სითბოთი ანათებს, რომელიც თითქოს უბრალო სინათლეს სცდება და ქმნის ატმოსფეროს, რომელიც ისეთივეა, როგორც მემკვიდრეობის, ასევე ლუდის ხარშვის შესახებ. მძიმე ხის ძელები ჭერზე თაღოვანია, მათი უხეშად დამუშავებული ხეები სიბერითა და კვამლით მუქად არის შეღებილი, რაც ნაგებობას ჩუმი სიმტკიცით უჭერს მხარს, რაც საუკუნეების გამოყენებაზე მეტყველებს. ჩამოკიდებული ნათურები ოქროსფერი განათების რბილ გუბეებს ასხივებს, მათი სპილენძის ფარები ცეცხლის შუქს ირეკლავს, ხოლო მათ მიერ დატოვებული ჩრდილები ინტიმურობისა და სიღრმის შეგრძნებას მატებს. ამ მდიდარ ფონზე, ოთახის ცენტრალური ნაწილი წინა პლანზე დომინირებს: მასიური სპილენძის ლუდის ქვაბი, რომლის მოხრილი ზედაპირი გაპრიალებულია გაპრიალებულ ბზინვარებამდე, რომელიც იჭერს მის ქვეშ არსებული კერის ცეცხლის ყოველ ციმციმს. ქვაბი ქვის კერაზე დგას, შიგნით ცეცხლი კაშკაშად იწვის, მისი ნარინჯისფერი ნათება ასხივებს წყნარ ინტენსივობას, რომელიც ლუდის ხარშვის პროცესში ალისა და ლითონის პირველყოფილ ქორწინებას მოგვაგონებს.

მარცხნივ და მარჯვნივ, ლუდსახარში უფრო დეტალურად ჩანს. მკრთალ შუქზე დამატებითი ჭურჭლები დგას - აქ დასაფქვავი ქილა, იქვე - ლაუტერის ქილა - თითოეული ფუნქციურად არის ჩამოყალიბებული, მაგრამ ასაკისა და გამოყენების პატინითაა გაჟღენთილი. ეს არ არის თანამედროვე, გლუვი და სტერილური მანქანები, არამედ ტრადიციის ცოცხალი იარაღები, რომლებიც იმ ადამიანების ხელით არის აღბეჭდილი, ვინც უამრავი სეზონის განმავლობაში ამ კასრებით ლუდს ამზადებდა. ხის კასრები, რომელთაგან თითოეული უნიკალურია თავისი მარცვლისა და ძელის დახვეწილობით, იატაკზე მოწესრიგებულ რიგებშია განლაგებული, მათი მოხრილი ფორმები რბილად ანათებს დაბალ შუქზე. ზოგი მტევნებად არის განლაგებული, შესაძლოა ახლახან შევსებული და დალუქული დაძველებისთვის, ზოგს კი ცარცის ან დანის სუსტი კვალი აკრავს, რაც მათი შიგთავსისა და ლუდის მწარმოებელი კომპანიის ფრთხილ ციკლში მათი ადგილის შეხსენებაა. მათი ყოფნა ამ ხელობაში საჭირო მოთმინებას იწვევს: დროის ნელი სვლა, საფუარისა და ხის მშვიდი ალქიმია.

უკანა კედელზე დიდი აგურის ბუხარია გამოსახული, რომლის ალიც იმავე ენერგიით ტკაცუნობს და ცეკვავს, რაც ოდესღაც შუა საუკუნეების დარბაზებს ათბობდა. მის ზემოთ ანტრესოლია გადაჭიმული, რომლის ხის მოაჯირიც ახალი სვიის ტოტებითაა დაფარული. ნათელი მწვანე ფერი ქვევით ეშვება, რაც მკვეთრ კონტრასტს ქმნის მუქ ხეებთან, მათი გირჩები კი ჯერ კიდევ ზეთებით არის სურნელოვანი, რომელიც მალე ლუდშიც ჩაემატება. სვიის ასეთი სახით გამოფენის არჩევანი უბრალოდ დეკორაცია კი არა, იდენტობის გამოხატულებაა - ეს ლუდსახარში განისაზღვრება ნედლი ინგრედიენტების, ცოცხალი მცენარეების პატივისცემით, რომლებიც ლუდისთვის აუცილებელ მწარე, არომატულ მაგიას ატარებენ. მათი არსებობა თითქოს ჰაერს ავსებს და მიუხედავად იმისა, რომ მნახველს მისი უშუალოდ სუნი არ შეუძლია, წარმოსახვა ოთახს ტკბილი ალაოს, მბჟუტავი ხის და კეთილშობილი სვიის მიწის, ფისოვანი სურნელის მათრობელა ნაზავით ავსებს.

ოთახის კიდეებზე დეტალები უწყვეტობისა და ზრუნვის ისტორიებს ჩურჩულებენ. პატარა ფანჯარაში ფერმკრთალი დღის სინათლის სხივი შემოდის, რომელიც ყველას გარე სამყაროს ახსენებს, თუმცა აქ დრო თითქოს იხრება და ნელდება. ხის კიბეები, ხელსაწყოები და კასრები კედლებზეა მიყრდნობილი, თითოეული ნივთი უტილიტარულია, მაგრამ ხელოსნის ხელითაა შექმნილი. იატაკის დაფებზე ცვეთის მსუბუქი კვალი ავლენს, თუ სად იდგნენ ლუდის მწარმოებელთა თაობები, ურევდნენ, აგემოვნებდნენ, აწევდნენ და ცეცხლს აანთებდნენ. ეს არის ოთახი, რომელიც ისტორიით სუნთქავს, მაგრამ აწმყოში ცოცხალი რჩება, მისი ყოველი ზედაპირი მოხარშული და გაზიარებული ლუდის მოგონებითაა გაჟღენთილი.

განწყობა არა მხოლოდ ხელობის, არამედ თავშესაფრის მსგავსია. ხის, აგურისა და სპილენძის შიგთავსით შემოსილი ეს სივრცე ისეთივე კულტურის კერად აღიქმება, როგორც სამუშაო ადგილი. შიგნით შესვლა ტრადიციაში შესვლას, ლუდის წარმოების იმ გენეალოგიის ნახვას ნიშნავს, რომელიც ფერმერსა და ლუდის მწარმოებელს, მიწასა და მსმელს, წარსულსა და აწმყოს აკავშირებს. აქ, გაპრიალებულ ლითონსა და უძველეს ხეზე ცეცხლის შუქის ცეკვაში, ლუდის დამზადების მარადიული არსი იპყრობა - არა მხოლოდ როგორც პროცესი, არამედ როგორც ხელოვნება, რომელიც ერთგულებით, მოთმინებითა და სიამაყით არის შენარჩუნებული.

სურათი დაკავშირებულია: სვია ლუდის წარმოებაში: Viking