surati გარგოილის სვიის მოხარშვის სცენა

თითქმის პატივისცემით აღსავსე გარგოილი, რომელიც ამძაფრებული ხის კასრზე თითქმის პატივისცემით არის აღსავსე, ნაკლებად ჰგავს ქვის ქანდაკებას და უფრო მეტად ლუდსახარშის ცოცხალ მცველს, მისი კუნთოვანი ფორმა დაბლაა ჩახრილი და ლუდის დამზადების ალქიმიას აკვირდება. არსების კუნთოვანი სხეული ღრმა ხაზებითაა ამოტვიფრული, მისი ტყავისებრი ფრთები კი დაკეცილი აქვს, მაგრამ ისეა გაწონასწორებული, თითქოს ოდნავი პროვოკაციის შემთხვევაშიც კი გაშლის. მისი სახე, რომელიც უძველესი სიბრძნითა და მკაცრი ავტორიტეტითაა დაფარული, მის წინ მდგარ ქვაბზეა მიპყრობილი, სადაც ბუშტუკოვანი წურბელა გამდნარი ქარვასავით დუღს. მის კლანჭებიან ხელებში ახალი, მანათობელი მწვანე სვიის გირჩების კასკადი დევს, რომელთაგან თითოეული ბრწყინავს, თითქოს არამიწიერი სიცოცხლისუნარიანობითაა გაჟღენთილი. ნელა, თითქმის საზეიმოდ, გარგოილი ათავისუფლებს სვიას და უშვებს მათ ქვემოთ ქაფიან სითხეში ჩავარდნას, სადაც მათი მიწიერი, ფისოვანი ზეთები მაშინვე ერწყმის ამომავალ ორთქლს.

ოთახში ოქროსფერი შუქი შემოდის მაღალი ფანჯრებიდან, რომლებიც გვიანი შუადღის მზისგან იფილტრავენ და ყველაფერს თბილ და იდუმალ ელვარებას ანიჭებენ. გარგოილის ქედებისებრი სილუეტი მკვეთრად იპყრობს შუქს და წაგრძელებულ ჩრდილებს აყენებს ლუდსახარშის კასრებსა და სპილენძის ქვაბებზე. ეს ჩრდილები კედლებზე ხუმრობენ, არსების ფრთებს უზარმაზარ, მოელვარე ფორმებად აქცევენ, თითქოს ის უფრო მეტად თავად ლუდის ხარშვის პროცესის ჯადოქარი და ნაკლებად მცველი იყოს. ჰაერი სურნელით არის დამძიმებული: წებოვანი და მწვანე სვიის მძაფრი ნამცეცი; ალაოს მარცვლის თბილი, პურის მსგავსი არომატი; და ტკბილი, დუღილის პროცესში მყოფი საფუარი, რომელიც ტრანსფორმაციასა და დროს ჩურჩულებს. ეს არის სენსორული გობელენი, რომელიც ცოცხლად გამოიყურება, თითქოს თავად ოთახი ლუდის ხარშვასთან ერთად სუნთქავს.

გარგოილის გარშემო ლუდსახარში ჩუმი ხმაურით გუგუნებს. მაღალი მუხის კასრები, რომელთა ღეროები წლების განმავლობაში დაძველებული ლუდით იყო გაბერილი, საზეიმო რიგებად დგას და თითოეული მათგანი გემოსა და მოთმინების საიდუმლოებებს შეიცავს. სპილენძის ლუდის ჭურჭელი შორს ბრწყინავს, მათი მომრგვალებული კორპუსები კი მათ ქვეშ ციმციმებს, ხოლო რთული მილები და სარქველები ძარღვებივით იკლაკნება სივრცეში და ლუდის მოხარშვის პროცესის სასიცოცხლო სისხლს ერთი ჭურჭლიდან მეორეში გადააქვს. ოთახის ყველა ელემენტი ოსტატობასა და თავდადებაზე მეტყველებს, თუმცა გარგოილის არსებობა მას ჩვეულებრივზე ბევრად განსხვავებულ რამედ აქცევს. ეს აღარ არის მხოლოდ ლუდსახარში - ეს ტაძარია და სვია მისი წმინდა შესაწირავია.

განწყობა დაძაბულობასა და პატივისცემას აერთიანებს. გარგოილის პოზა ბატონობაზე მიანიშნებს, მაგრამ ასევე ზრუნვაზეც, თითქოს სვიის ნახარშში ჩაყრის ეს აქტი არა უხეში ძალით, არამედ რიტუალური მნიშვნელობით ხდება. მისი თვალები, დაჩრდილული და უციმციმე, ქვაბს ისეთი მზერით უყურებს, თითქოს ქაფში ლუდის არსის არსს აღწევს. სვია, თავისი სიმრავლით, ერთდროულად საჩუქრადაც და გამოწვევადაც გვევლინება - ინგრედიენტად, რომელიც სირთულის, სიმწარის, არომატისა და ბალანსის დაპირებას შეიცავს, მაგრამ მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ზუსტად იქნება გამოყენებული. გარგოილი, თავისი მარადიული, თითქმის მითიური ყოფნით, როგორც ჩანს, ლუდის დამზადების არაპროგნოზირებად ბუნებას განასახიერებს: ნაწილობრივ მეცნიერება, ნაწილობრივ ხელოვნება, ნაწილობრივ მაგია.

მნახველის გონებაში არა მხოლოდ ლუდსახარშში ფანტასტიკური არსების სანახაობაა, არამედ მის მიერ შექმნილი ალეგორია. ლუდის ხარშვა, გარგოილის მსგავსად, კონტროლსა და ქაოსს, ტრადიციასა და ექსპერიმენტებს შორის ზღვარს გადის. სურათი იმაზე მიანიშნებს, რომ მოხარშული თითოეული პარტია მეურვეობის აქტია - ინგრედიენტების მთლიანობის დაცვა, ტრანსფორმაციის გზით მათი წარმართვა და ჭიქაში მათი საბოლოო გამოხატვის უზრუნველყოფა. ეგრეთ წოდებული „გარგოილის სვია“, რომელიც არსების ხელიდან მოედინება, დედამიწის მოსავალზე მეტს წარმოადგენს; ისინი მითებითა და პატივისცემით არის გაჟღენთილი, მათი მოგზაურობა ბუშტუკოვან ლუდში შეხსენებაა იმისა, რომ საუკეთესო ლუდი არა მხოლოდ რეცეპტებიდან იბადება, არამედ ისტორიებიდან, სიმბოლოებიდან და იმ იდუმალი ძალებიდან, რომლებიც ლუდის მწარმოებლებს შთააგონებენ, კიდევ უფრო განავითარონ თავიანთი ხელობა.

სურათი დაკავშირებულია: სვია ლუდის წარმოებაში: გარგოილი