Resim: Viking Tarzı Şerbetçiotu Bira

Viking bira fabrikası olarak hayal edilebilecek gölgeli salonun içinde, sahne kadim bir ritüel, eşit ölçüde pratik zanaat ve kültürel tören hissiyle açılıyor. Odanın loşluğu, kompozisyonun parlayan özüyle bozuluyor: Kükreyen bir ateşin üzerine yerleştirilmiş devasa bir kazan, şerbetçiotu ve tahıllar özlerini kaynayan sıvıya salarken yüzeyi köpürüyor ve buharlaşıyor. Etrafında dört figür duruyor; ağır kürk pelerinleri geniş omuzlarına dökülmüş, uzun sakalları ateşin parıltısını yansıtıyor. Her adam, salonun kendisiyle aynı kaba yontulmuş taştan oyulmuş gibi görünüyor; biralarıyla ilgilenirken yıpranmış yüzleri odaklanmış bir ifadeyle kazınmış. Biri uzun tahta bir kürekle kasıtlı olarak karıştırıyor, kazanın yüzeyinde dalgalanmalar yaratıyor, diğeri ise hem konsantrasyon hem de eldeki sürece saygı gösteriyormuş gibi yaklaşıp bakıyor. Diğerleri, yaratıma kendi dokunuşlarını katmak için sıralarını bekliyor.

Ön plan, bolluk ve hazırlığın izleriyle dolu. Demir bantlarla bağlanmış tahta fıçılar, taş zemine istiflenmiş ve dağılmış halde duruyor. Bazıları mühürlü, bu da içlerinde zaten bitmiş bira olduğunu gösteriyor, diğerleri ise kazanda işlenen sıvı altının gelmesini bekleyerek boş duruyor. Yuvarlak şekilleri, bira yapımının döngüsel doğasını yansıtıyor: ham hasatla başlayan, ateş ve fermantasyonla dönüşen ve hem bedeni hem de ruhu besleyen bir içecekle doruğa ulaşan bir süreç. Yıllarca kullanımdan kararmış kazan, ısı yayıyor ve fıçıların üzerinde dans eden gölgeler oluşturarak, odanın hem samimi hem de canlı bir his vermesini sağlıyor.

Orta yolda, bira üreticileri sürekliliğin vücut bulmuş hali haline gelirler; nesiller boyunca aktarılan bilginin koruyucuları olurlar. Kürk ve deriden giysileri, onları doğaya yakın yaşayan, toprağa ve onun getirisine bağımlı insanlar olarak gösterir. Şu anda işçi olsalar da, işleri neredeyse bir rahip ağırlığı taşır; sanki bira yapım sürecinin her adımı ritüel bir önem taşır. Etraflarındaki hava, kaynayan şerbetçiotunun topraksı aromasıyla doludur ve keskin bitkisel notaları ateşin dumanlı alt tonlarıyla harmanlar. Bu sürecin pratikten daha fazlası olduğunu hayal etmek kolaydır; toplumsaldır, akrabalarına ve hatta belki de tanrılarına bir adaktır.

Arka plan bu zamansızlık hissini pekiştiriyor. Yükselen taş kemerin arasından, karla kaplı dağların belli belirsiz silueti soğuk ufku kesiyor. Sessiz varlıkları, bu bira üreticilerinin yaşadığı zorlu çevreyi ve ürettikleri gıdanın önemini hatırlatıyor. Salonda, ateşin sıcak altın parıltısının dağların buz mavisi tonlarıyla yan yana gelmesi, bir dengeyi yansıtıyor: İnsanın acımasız bir manzaradan teselli bulmak için verdiği sonsuz mücadele. Bu bira, bittiğinde sadece mideleri ısıtmakla kalmayacak, aynı zamanda onu içmek için toplanan topluluğu da bir araya getirecek ve bira yapımını avcılık veya çiftçilik kadar önemli hale getirecek.

Her ayrıntı, hem sert hem de saygılı bir atmosfere katkıda bulunuyor. Odunların çıtırtısı, kazandan yükselen buharın tıslaması, küreğin hareketiyle ahşabın metale sürtünerek çıkardığı ritmik gıcırtı; hepsi, içinde bulunulan anı aşan duyusal bir deneyime dönüşüyor. Fotoğraf, bira yapımını yalnızca bir görev olarak değil, aynı zamanda hayatta kalmaya dayanan ama aynı zamanda bir ritüele dönüşen kalıcı bir gelenek olarak da ele alıyor. Bu Viking tarzı ortamda, şerbetçiotu yalnızca bir malzeme değil; gücü, akrabalığı ve ortak yaratma eylemini ödüllendiren bir kültürün can damarı.

Görüntü ile ilgilidir: Bira Yapımında Şerbetçiotu: Viking